Ingrado bestuurder Corien van Starkenburg laat haar licht schijnen op actuele ontwikkelingen.
Met vele anderen viel ik van mijn stoel bij de aangekondigde bezuinigingen op het mbo. Zo is er het voornemen om per 2028 het Regionaal Investeringsfonds mbo (RIF) af te schaffen. Jaarlijks verstrekt de overheid 25 miljoen euro aan subsidie voor het opstarten van samenwerkingsprojecten tussen onderwijs en werkgevers. Werkgevers leggen hetzelfde bedrag in om de samenwerking handen en voeten te geven. De subsidie stelt jongeren in staat in de praktijk te leren, waardoor hun opleiding goed aansluit op de arbeidsmarkt. Dit vergroot niet alleen hun kansen op duurzaam werk, maar vormt tevens een antwoord op het personeelstekort in veel sectoren.
Een van die sectoren is de zorg. Om die reden is ook de voorgenomen opheffing van het Stagefonds zorg zeer verontrustend. Tienduizenden zorgstudenten profiteren jaarlijks van het fonds doordat hun stagebegeleiding eruit gefinancierd wordt. Hoe denkt dit kabinet een antwoord te vinden op de grote tekorten in de zorg als ze dit soort maatregelen treft?
Wat is 'normaal'?
Het is even zoeken, maar ik zag de afgelopen weken misschien toch een lichtpuntje. Op onze rayondag Oost, dit keer in Deventer, hield Els Evenboer (lector Jeugd Hogeschool Windesheim) een lezing met als titel ‘normaliseren in plaats van medicaliseren’. Doen we nog wel normaal? was de vraag die zij hardop stelde. Die was me uit het hart gegrepen. Met vele anderen maak ik me al lange tijd zorgen over de enorme hoeveelheid jeugdhulp die ingevlogen wordt om onze kinderen en jongeren op school te kunnen houden.
Het lijkt er steeds meer op dat je niet meer mee kunt doen als je maar iets mankeert. ADD, ODD, ASS, dyslexie, angst, depressie….voor elke aandoening is een sticker en een hulpaanbod. En is het gefikst of zijn je problemen behapbaar geworden, dan kun je weer verder op school.
Ik chargeer uiteraard, maar waar het om gaat is dat we terug moeten naar een (onderwijs)werkelijkheid waarin we het normaal vinden dat niet alle kinderen en jongeren door dezelfde mal passen. Waarin drukke, hoogsensitieve en prikkelgevoelige kinderen er mogen zijn. En waarin het erbij hoort dat het soms ‘even niet zo lekker loopt’, waarin tijden van somberheid bij het leven horen. Dat vraagt iets van de inrichting van het onderwijs, dat klopt. Het vraagt om beleid waarin het aanwezigheidsdenken centraal staat. Waarin het vanzelfsprekend is voor alle kinderen de vraag te stellen wat er nodig is om zo veel als mogelijk op school zijn. En waarin het normaal is dat ieder kind hier een ander antwoord op heeft. Een antwoord waar de school gehoor aan kan geven.
Win-win
En ja, dat kost geld, maar het zal vooral ook geld opleveren. Geld dat nu uitgegeven wordt aan de jeugdzorg waarvan de kosten zodanig de pan uit rijzen dat er ernstige tekorten dreigen bij gemeenten. Win-win: minder uitval op school, minder specialistische jeugdzorg.
Vragen of opmerkingen? Neem dan contact met ons op.